Lech po raz kolejny oddaje tytuł w ręce Legii bez walki, owszem można mówić o serii 5 zwycięstw i ciągłym naciskaniu Warszawiaków, ale jak to w przypadku Lecha, do czasu. Byłem święcie przekonany, że Poznaniacy nie wywiozą kompletu punktów z Gdańska ani nie wywalczą ich u siebie z Pogonią. Czemu ? Wszystkiemu winna jest osoba trenera. Mariusz Rumak, czyli człowiek który w każdym wywiadzie pozuje na osobę bardzo pewną siebie i mocno stąpającą po ziemi przegrywa WSZYSTKIE mecze gdy gra toczy się o coś i przez to presja wyniku jest duża. Oczywiście ktoś zaraz powie, że jednak wygrał w ESA 18 spotkań i zdobędzie najprawdopodobniej wicemistrzostwo. Racja, tylko warto zauważyć, że Lech wygrywa mecze kiedy nie ma presji, a gdy się ona pojawia hmm…? Eliminacje Ligi Europy = blamaż, Puchar Polski = blamaż, mecze w lidze gdy Lech grał na musiku = blamaż. Mariusz Rumak, jest człowiekiem którego fajnie się słucha, wygląda naprawdę na sympatycznego gościa z jasno określonym celem do którego realizacji zdaje się mieć wszystkie narzędzia, problemem tego trenera jest jednak brak mentalności zwycięzcy. Człowiek który nigdy w swojej dotychczasowej karierze na ławce trenerskiej nie potrafił ożywić drużyny i natchnąć w nią ducha walki przed istotnymi meczami, nie zasługuje na posadę w zespole z takimi ambicjami i odkąd będzie w klubie, będzie ten klub blokował w osiąganiu sukcesów. Tak więc do dzieła Panie Rutkowski, czas pożegnać Rumaka bo z nim nie pokonacie wyższej przeszkody.
******************************************************************************
Za nami finał Ligi Mistrzów. Znakomity mecz i fantastyczne zwycięstwo Realu. Ja jednak nie zamierzam poruszać tematu meczu samego w sobie tylko postawy ludzi odnośnie Atletico i Simeone. Od rana obserwowałem na Twiterze i w innych środkach przekazu absolutne rozpływanie się nad trenerem Rojiblancos jak i jego drużynom. Ile to było tekstów o tym, jakim to jest wybitnym szkoleniowcem potrafiącym zbudować coś z niczego. O tym jakim jest fantastycznym strategiem i taktykiem potrafiącym ustawić zespół kompleksowo przez co potrafią grać z każdym. Ogólnie przekaz był taki: Atletico nie jest faworytem, ale trzeba im kibicować. Simeone jest wybitnym trenerem trzeba przed nim klękać. Czytając to wszystko od razu zapaliła mi się czerwona lampka bo zaobserwowałem coś w rodzaju owczego pędu. Jeden napisał o wielkości bandy Cholo a drugi i trzeci zgrabnie podchwycili, a za nimi poszli już wszyscy. Nieliczni którym jeszcze mocne majowe słonko nie wypaliło szarych komórek podchodzili do meczu oraz samego Simeone z większą rozwagą. Oczywiście szanuje Argentyńczyka za to co robi i jakim jest szkoleniowcem, ale bez przesady. Jedno co mu się udało w 100% to wpojenie swoim graczom jednej ważnej rzeczy a mianowicie tego, że piłka nożna to ich pasja. I właśnie na tej pasji Atletico zagrało taki sezon jaki zagrało, ogrom żółtych kartek, chamstwo i ciągłe prowokacje rywali to znaki rozpoznawcze ekipy z Vicente Calderón. Nie ma w ich grze jakiejś wielkiej finezji, ot zwykła gra ludzi wychodzących na mecze i oddającym tam nie 100% a 200% siebie. Więc na drugi raz radzę wszystkim rozgrzanym najpierw zimny napój a dopiero potem komputer z dostępem do sieci.
******************************************************************************
Jedną z najbardziej irytujących rzeczy ostatnimi czasy jest płacz ludzi zajmujących się Ekstraklasą o to, że reforma miała dać emocje do ostatniej kolejki lecz świnie z Warszawy, Lubina i Łodzi szybko załatwili sprawę. Prym w tym narzekaniu wiodą ludzie z NC+ którym chyba nie w smak szybsze rozstrzygnięcia tylko i wyłącznie z uwagi na multiligę. Pragnę przypomnieć, że gdyby nie podział punktów Legia mistrzem zostałaby już 3 kolejki przed końcem a i spadek byłby klarowny również szybciej niż przed ostatnią serią gier. Więc zamiast narzekać skupcie się na rozwijaniu projektu multiligi i jak najlepszym jej przedstawieniu bo emocji faktycznie będzie już niewiele, ale jednak dobrej piłki może być zaskakująco dużo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz